...

Byrjuð að vinna. Brjálað að gera. Blogga seinna.

reality check

Ég er pínu farin að stressast upp út af vinnunni. Það er bara vika í kennslu og mér finnst ég eiga eftir að gera svo mikið. Oh, ég þoli ekki svona tilfinningu, að finnast maður alltaf svo illa undirbúinn og einhvernveginn að maður kunni ekki efnið...æ, þetta reddast alltaf á einn eða annan hátt!

láta gott af sér leiða

það er gott að geta látið gott af sér leiða og styrkt málefni sem þurfa á því að halda. Ásta Laufey Aðalsteinsdóttir (aka Ásta ofurkona)samkennari minn ætlar að hlaupa maraþon (42 km) í Reykjavíkurmaraþoninu og styrkja þar ABC hjálparstarf sem stendur fyrir byggingu skóla fyrir fátæk börn í Pakistan. Eins og margir vita kostaði Borgarholtsskóli og starfsfólk hans byggingu eins skóla í Jaranwala og margir starfsmenn gerðust styrktarforeldrar barna í þeim skóla. Ég vil hvetja alla sem vettlingi geta valdið að heita á hana Ástu með því að fara inn á þessa síðu ( http://www.glitnir.is/Marathon/Aheit/ ). Áheitin miðast við fasta upphæð en ekki þá vegalengd sem Ásta fer.

GO ÁSTA GO....

það hlaut að koma að því

að maður þarf að fara að vinna aftur fyrir alvöru...kennslan byrjar í næstu viku og því skal þessi vika fara í undirbúning. Æ, það verður bara fínt að komast aftur í rútínu, hætta að hlaupa um eins og hauslaus hæna...

...að allt öðru. Við buðum tengdafjölskyldunni í mat í gær og átum á okkur gat. Lambakjötið er alltaf gott á grillið. Samviskan lét þó heyra í sér eftir allt átið og við Kalli ákváðum að slást í för með systrum hans og mági sem höfðu ákveðið að ganga á Esjuna þá um kvöldið (þar sem þeirra samviska hafði líka hátt!!!). Ég hef aldrei gengið á Esjuna og var bara mjög spennt að gera það, enda dýrindis veður úti, logn og blíða. Ég verð þó að segja að eftir smá labb sá ég að þetta var ekki eins tignarleg ganga og ég hafði séð fyrir mér. Esjan er jú tignarleg og útsýnið frábært...en ég sá mig ekki fyrir mér móða og másandi, hálf skríðandi og slefandi megnið af leiðinni!!! Það var hávaðarokrassgat á Esjunni, og við vorum með rokið í fangið alla leiðina upp. Hluti af leiðinni var ansi brattur og grýttur og á köflum hélt ég að ég myndi gefast upp, en þar sem ég taldi víst að Steinninn væri rétt handan hæðarinnar ákvað ég að láta mig hafa það og hélt áfram. Þegar ég komst yfir þennan grýtta og bratta kafla sá ég að ég átti svolítið meira eftir en ég hélt..."hvar er þessi fo#$@ing Steinn!?"" Þar sem ég var komin yfir brattasta hlutann hélt ég áfram og reyndar var þessi síðasti spölur auðfarinn og verð ég bara að segja að mín var barasta nokkuð léttfætt, enda ekki mikið upp í móti. Loksins sá ég glitta í þennan blessaða og umtalaða stein. Ég teygði á þreyttum vöðvum í smá stund, en Anna Lára og Simmi höfðu haldið áfram upp á toppinn. Skýin rúlluðu niður af toppnum og það var orðið ansi hvasst þarna uppi. Kalli skellti sér áleiðis á toppinn en við Birna Björg ákváðum að fara bara sömu leið niður, enda orðið ansi kalt. Svo hittumst við aftur neðarlega í fjallinu þar sem leiðir okkar lágu saman. En hin fóru aðeins styttri leið niður. Þetta tók okkur tvo og hálfan tíma og var miklu erfiðara en ég hafði ímyndað mér. Svo komum við heim í lognið í Grafarvoginum. Það er greinilegt að mitt litla og lélega form er ekki vant fjallgöngu. Ég er mjög ánægð með okkur að hafa drifið okkur upp. Næsta Esjuferð verður þó væntanlega farin í lygnara veðri.

markahrókur

Eins og sést á vefsíðu Gin og Tonic FC þá er maðurinn minn markaskorari...hehe...hann skoraði gullfallegt skallamark í leik gegn FC Keppnis á dögunum. Góður.